Jeden: Whisky z colą. 10 sierpnia 2009.

Dziękuję za tak dużą ilość komentarzy przy prologu! Niesamowicie mnie one ucieszyły :)

Jeden: Whisky z colą.

10 sierpnia 2009.

Denerwuję się, nie lubię latać samolotem. Nie lubię oddalać się od domu, bo mam wrażenie, że wtedy Dallas może spotkać mnie wszędzie i bez świadków mną pomiatać. Z trudem przypominam sobie, że już nie może tego zrobić. Jestem wystarczająco daleko, żeby móc już powoli zapominać o tym, co działo się w przeszłości, chociaż było to zaledwie wczoraj. Wciąż pieką mnie plecy i ramiona, ale boję się cokolwiek z tym zrobić, boję się przekonać się, czy naprawdę to wygląda tak źle.

Dla ukojenia nerwów, wyciągam swoją Kronikę Wiedeńską i dzielę się swoimi uczuciami z ukochanym Wiedniem. Miastem, które jest teraz celem mojej podróży.

10 sierpnia 2009

Pomiędzy kontynentami

Wiedniu,

Zbliżam się do miasta, które jest mi tak bliskie. To w Wiedniu spędzałam każde wakacje. Już nie pamiętam dni, które były tak beztroskie, jak tamte. Chcę odnaleźć wolność, którą czułam wtedy. Wymknęła mi się z rąk, ale po takim czasie jestem gotowa, aby schwytać ją z powrotem.

A jednak ogarniają mnie wątpliwości. Boję się, że wolność po raz kolejny okaże się samotną drogą. Boję się, że miasto, jakim jesteś, nie przyjmie mnie tak, jak tego oczekuję. Boję się, że nie będę mogła wejść, ani wrócić. Utknę w martwym punkcie.

Wiedniu, ryzykuję naprawdę straszliwą cenę...

Spoglądam przez okno i momentalnie ogarnia mnie panika. Zaciskam kurczowo palce na fotelu, ale wciąż mam wrażenie, że gdy się poruszę, pokład samolotu rozpłynie się w powietrzu i spadnę w dół. Zamykam oczy, naciągam rękawy czarnej bluzy, zasłaniam okno. Nie chcę patrzeć. Mam wrażenie, że zaraz rozsypię się na kawałki i jak zwykle nie będzie przy mnie nikogo, kto mnie poskłada. Chcę zmienić swój stan, lecę do Wiednia, ale jednocześnie nie wiem, co mnie tam czeka. To strasznie egoistyczne z mojej strony, że wykorzystuję wyrządzone mi krzywdy, żeby zrzucić problem na barki kogoś innego, a jednak nie pozostaje mi nic innego…

– Masz lęk wysokości? – słyszę obok siebie głos, który wydaje mi się znajomy. Podskakuję, przerażona, że to Dallas, ale to nie on. Muszę pozbyć się wrażenia, że on czeka na mnie wszędzie…

Chłopak ma ładnie zarysowane kości policzkowe, ciemne włosy splecione w dredy i kolczyk w pełnej wardze. Spoglądam mu w oczy i dam się pokroić, że już je gdzieś widziałam. Mój mózg z pewnością nie pracuje teraz tak, jak powinien, ze strachu i stresu, to dlatego nie mogę skojarzyć go z żadną poznaną mi osobą. Brązowe tęczówki okolone ciemnymi rzęsami są tak hipnotyzujące, że przez chwilę nie mogę wydobyć z siebie głosu. Denerwuje mnie moja niepewność.

– Trochę – przyznaję, chociaż w rzeczywistości aż się trzęsę i jest mi niedobrze.

Chłopak raczy mnie przebiegłym uśmiechem. Jego spojrzenie przeszywa mnie na wskroś, robi to w taki sposób… Nie pałam do niego sympatią, nie lubię podrywaczy, denerwują mnie swoją nachalnością. Sięga do kieszeni sporo za dużej na niego bluzy i wyciąga z niej małą, srebrną piersiówkę.

– Jestem niepełnoletnia – protestuję słabo, ale on tylko ucisza mnie skinieniem dłoni i nalewa kilka kropel do puszki coli, którą ma przy sobie.

– Pij – podaje mi ją, a ja jestem tak skołowana, że nie mam siły zaprotestować. – Nie zamkną cię przecież w więzieniu.

– Ale ciebie mogą.

Upijam łyk napoju, który daje przyjemnego kopa. Czuję w przełyku ciepło, które w połączeniu z musującą colą nieco mnie otrzeźwia. Ku mojemu przerażeniu do nieznajomego podchodzi stewardessa i patrzy nieprzychylnie na piersiówkę w jego dłoni, ale on wzrusza tylko ramieniem i spogląda na nią z drwiącym uśmieszkiem.

– Rozumiemy pańską potrzebę rozluźnienia się w trakcie lotu, ale wolelibyśmy nie przechodzić przez kolejne, hm… konflikty związane z upojeniem alkoholowym.

Jej łagodny i dyplomatyczny ton dziwi mnie do tego stopnia, że zaczynam się zastanawiać, czy on za pomocą tego wzroku nie potrafi hipnotyzować ludzi do wykonywania jego poleceń.

– Spoko, to tylko odrobina. Nic mi nie będzie.

– W porządku – zgadza się, a moje oczy zapewne są teraz ze zdumienia rozmiarów talerzy. Stewardessa uśmiecha się przymilnie. – Czy życzy pan sobie czegoś jeszcze?

– Dzięki, koleżance chyba przyda się szklanka wody – pokazuje na mnie kciukiem, znów unosząc kąciki ust w porozumiewawczym uśmiechu.

Kobieta kiwa głową i odchodzi, a ja kręcę głową z niedowierzaniem.

– Zawsze podporządkowujesz sobie stewardessy na pomocą wzroku i przekonujesz je, że whisky z colą to nic takiego? – pytam ironicznie.

– Raczej za pomocą nazwiska – wzdycha.

Co takiego? Nazwiska?

Wyjmuje mi z dłoni puszkę, muskając palcami moją dłoń i przechodzi mnie dreszcz. Przyjemny dreszcz. Upija łyk, napełnia ją do końca resztką alkoholu i oddaje mi ją z powrotem. Zaczynam się obawiać, że najważniejszy dzień w moim życiu przestanie być najważniejszym dniem w moim życiu, ponieważ nic nie będę z niego pamiętać. Jednak mimo to kilkoma haustami rozprawiam się z, całkiem dobrym w smaku, „drinkiem”.

Pochylam się do przodu, garbiąc się lekko, bo szczypiące rany po przecięciach szkłem zaczynają dawać o sobie znać.

– Zdradzisz mi chociaż swoje imię? – zagaduję go. – Głupio wypijać cały zapas whisky, nie wiedząc, jak się nazywasz.

– To nie jest mój cały zapas whisky – zaprzecza, poruszając zabawnie brwiami. – Zawrzyjmy układ. Ja, dla własnego bezpieczeństwa i twojego zdrowia psychicznego, nie powiem ci, kim jestem, skoro tak czy siak jeszcze mnie nie poznajesz, a ty zdradzisz mi swoje imię i pozwolę ci wypić tyle alkoholu, ile będziesz chciała.

Znów mnie zaskoczył. Przyglądam mu się jeszcze uważniej, ale nie potrafię rozpoznać, kim jest. W pamięci świta mi tylko, że te czekoladowe tęczówki już gdzieś widziałam… Ich nie da się zapomnieć. Mimo, że na usta ciśnie mi się tysiąc pytań, zgadzam się na jego układ. Jestem przyzwyczajona do wykonywania poleceń, dopiero teraz widzę, jak bardzo weszło mi to w krew… Jestem po prostu słaba i zniszczona.

Odsuwam od siebie nieprzyjemne myśli i postanawiam okłamać kolesia od whisky. Nigdy nie wiadomo, kiedy Dallas z ojcem naślą na mnie policję, więc dopóki czegoś nie wymyślę, muszę się ukrywać. Na wszelki wypadek.

***

Wpatruję się w pusty dokument i zastanawiam się, dlaczego Regina od dłuższego czasu nie odpisuje na moje listy. Chcę, żeby słowa same spłynęły, żeby były tak właściwe, by ona wreszcie się odezwała. Martwię się. Gdybym nie miał powodów do zmartwień, nie pisałbym wciąż i wciąż uparcie tych samych zdań…

Wydarzenie, jakiego byłem kiedyś świadkiem, wciąż nie daje mi spokoju. Gina zapewniała mnie wielokrotnie, że nie ma czym się przejmować. A jednak nie wierzę jej. Widziałem strach w jej oczach, strach, który dotąd pamiętam.

Adeline siada obok mnie i w ciszy wpatruje się w email, który mam zamiar wysłać. Cholera, wciąż jest pusty…

– Rozumiem, czemu się tak przejmujesz – mówi. – Ale nie powinieneś robić nic na siłę.

– Co ty możesz wiedzieć? – burczę, chyba brzmi to trochę ostro, bo przechyla głowę z niezadowoleniem. – To nie ty masz popieprzoną rodzinę.

Jej westchnienie wyraźnie daje mi do zrozumienia, że moja irytacja jej się nie podoba, ale wciąż zachowuje opanowany ton. Spogląda na mnie spod długich rzęs i przykrywa dłonią moją dłoń, aż przechodzą mnie dreszcze. Doskonale wie, jak na mnie działa, robi to celowo. Zbliża swoją twarz do mojej i wbija we mnie ostre spojrzenie.

– Mam popieprzonego chłopaka, który nie rozumie, że jest coś takiego jak prywatność. To nie jest twoja sprawa, Georg. Nie będziesz chronił nikogo bez jego zgody.

Moja złość wzrasta, wiem, że to się zakończy kłótnią.

– I kto to mówi, hipokrytko? Sama usiłujesz zbawić świat na siłę! Przepracowujesz się, i po co? Dla kogo? – wiem, jak cholernie niesprawiedliwy jestem w tym momencie.

Wiem, po co to robi. Ona też wie. Spodziewam się, że zaraz jej oczy wypełnią się łzami, ale marszczy tylko brwi. Wstaje, żeby zostawić mnie w spokoju. Pewnie przyszedłbym za kilkanaście minut, żeby ją przeprosić, ale znam ją, wiem, że do tego czasu bolałoby ją bardziej, niż mnie. Pociągam ją za rękę i wpijam się w jej usta, całuję ją tak długo, dopóki mi się nie podda, dopóki ja nie będę myśleć tylko i wyłącznie o niej.

A jednak z tyłu głowy kołacze mi się myśl: kiedy znów zobaczę Reginę? Nie mogę pokazać się w Denver, ale czy… Kiedykolwiek jeszcze ją ujrzę i przekonam się, że wszystko w porządku?

Bo w głębi duszy wiem, że nic nie jest w porządku.