Cztery: Powroty. 12 sierpnia 2009.

Atmosfera jest bardzo napięta. Bill chodzi nerwowo po studiu, a jego czarne, sterczące na wszystkie strony włosy, podskakują w rytm jego kroków. Powinienem być wkurzony, zdenerwowany, czy coś w tym rodzaju, ale jestem po prostu zmęczony. Kocham robić to, co robię, ale marnowanie czasu mnie przytłacza. Z braku lepszego zajęcia, bezmyślnie uderzam w kilka strun gitary. Nawet dźwięk tych smętnych akordów nie przynosi niczego dobrego, jedynie wibruje w uszach. Zirytowany Bill piorunuje mnie wzrokiem i odkładam instrument. Nie ma sensu podkręcać jego nerwów.

Gustava bawi to wszystko. Co kilka minut wtrąca jakąś uwagę, że „Tom pewnie puścił się na panienki”, czy coś w tym rodzaju. W zasadzie byłoby to bardzo prawdopodobne, ale tym razem przegiął. Praca to nie zabawa, nie może sobie tak po prostu odpuszczać, kiedy mu się nudzi. Tym bardziej, że powinniśmy zdążyć na samolot to Hamburga, a wszyscy zebrali się w Wiedniu jedynie tymczasowo. Tylko ja mieszkam w nim na stałe.

Z braku lepszego pomysłu, wychodzimy przed budynek, żeby zapalić. Wciskam zmarznięte dłonie w kieszenie i zastanawiam się, co w tej chwili robi Adeline. Dzisiejszego ranka zachowała się co najmniej dziwnie, ale nie to mnie martwi. Wszystko wskazuje na to, że coś ją gryzie, a nie chce mi tego powiedzieć. Powinienem z nią poważnie porozmawiać, a jak na złość, nie mam na razie okazji.

– Tak w ogóle, co słychać u twojej siostry? – dociera do mnie pytanie perkusisty. Zabawne, że teraz o to pyta.

– Nie mam pojęcia – odpowiadam szczerze, zaciągając się głębiej dymem. – Nie daje znaku życia od tygodni.

– Wiesz co, stary, ja to bym się zaczął martwić, czy ona w ogóle żyje – zauważa.

Kiwam głową, nie chcę rozwijać tego wątku. Przyjaciel uderzył w najczulszą strunę. I ma rację. Gaszę papierosa i zbieram się do ponownego wejścia do studia, kiedy słyszę za sobą jakiś znajomy, damski głos.

– Żyję, o ironio.

***

Staram się nie wsłuchiwać zbytnio w krzyki, jakie co jakiś czas rzuca ktoś z kuchni mieszkania Georga. Łzy napływają mi do oczu, ale uspakajam się, wmawiam sobie, że wszystko jest w porządku. O tym samym zapewniał mnie Hagen, a jednak wiem, że przybyłam w nieodpowiedniej porze. Właśnie tego się obawiałam i, jak na złość, tak jest – być może nie jestem mile widziana. Być może nie powinnam tego robić…

Chcę zająć myśli czymś innym, zagłuszyć wyrzuty sumienia krzyczące w głębi mnie. Wyciągam Kronikę, drżącą ręką przesuwam karty. Zaciskam zmęczone powieki. Powinnam teraz… Powinnam otworzyć i przeczytać kawałek starych wpisów. Muszę zapamiętać wszystkie, choć jest ich mnóstwo. Po co to robię? Dla kogo? Dla siebie, ale wciąż nie znam dokładnego powodu. Po prostu chcę naprawiać dawne błędy, nie zapominać bólu. Pielęgnowanie w sobie nienawiści nie jest dobre, ale ja po prostu chcę pamiętać złe momenty, kiedy mój oprawca zamydli mi oczy. Chcę pamiętać w jasnych i w ciemnych dniach.

Serce wali mi jak młotem. Żeby tylko nie… żeby nie ten dzień… Podmuch wiatru dobywający się z uchylonego okna przesuwa kartki, pieści je chłodnym oddechem, wybiera odpowiednią dla mnie stronę. Dotykam szorstkiej faktury papieru i otwieram oczy. W jednej chwili czuję, jak ulatniają się niemal wszystkie emocje. Wypuszczam powietrze z ulgą, to nie ten fragment. To inny. Łączący się z tym bolesnym, ale neutralny. Zniosę go, mogę znieść przecież wszystko.

28 stycznia 2007

Denver

Travisa znam już od dłuższego czasu, ale w życiu nie podejrzewałabym go o współpracę z Dallasem. Czy jest na świecie osoba bardziej zawiedziona ode mnie? Wprawdzie nigdy nie zwróciłam na niego uwagi, ot, zwyczajny, aczkolwiek dość przystojny facet, wiecznie przesiadujący w bibliotece. No cóż, Dallas także to robi, z tą różnicą, że przy komputerze. Kiedy zabiera mnie ze sobą, każe mi rozglądać się i pilnować, by żadna bibliotekarka nie zauważyła, co robi. A jednak za każdym razem, kiedy uda mi się spojrzeć na monitor, nie widzę nic dziwnego. Masa liter, strony internetowe, czasem otwarte okienka czatu na stronach społecznościowych. Pracuje nad czymś w skupieniu i robi notatki.

Inaczej jest z Travisem. On całymi dniami ślęczał nad książkami, od czasu do czasu przymykając oczy ze zmęczenia. Rozmawiałam z nim czasem, ale ciężko się z nim porozumieć. Wydawał z siebie jedynie westchnienia i uśmiechał się pobłażliwie. Lubiłam go.

Dziś inaczej został mi przedstawiony.

Kiedy tylko wróciłam do domu, od razu zauważyłam pewną zmianę. Nie było ojca, więc należało mieć się na baczności, ale po przekroczeniu progu odczułam dość przyjazną atmosferę.

– Regina? – usłyszałam głos brata dochodzący z głębi pokoju. – Komm hier, przedstawię ci kogoś.

To charakterystyczne „komm hier” będzie mnie prześladować do końca życia. Zawsze wymawia ten zwrot po niemiecku, ze względu na to, że tyle lat dzieciństwa spędziliśmy w Austrii. Nie mam pojęcia dlaczego, ale lubi się śmiać, że po angielsku nie zrozumiem. Porozumiewamy się dwoma językami i słowa rozumiemy doskonale, a jednak nie rozumiemy się w ogóle; jesteśmy tej samej krwi, a jednak oddalono nas od siebie tak daleko, że to przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie.

Już wtedy zauważałam, o co tak naprawdę chodzi.

Weszłam do jego pokoju, jak zawsze zawalonego płytami różnych kompozytorów – od starych Rammsteinów, przez klasyki Vivaldiego, aż do najnowszych kawałków Eminema. Gust muzyczny Dallasa jest bardzo zróżnicowany – raz słucha tego, raz tego. Zmienny niczym kierunek wiatru. Szkoda, że do mnie nigdy się nie zmieni.

– To jest Avis – wskazał zdezorientowanego nieco bruneta, który siedział na brzegu łóżka mojego brata i trzymał na kolanach jakieś zeszyty. Korciło mnie, żeby wyrwać mu notatki z rąk i przejrzeć z góry plany Dallasa, ale za tak śmiały krok surowo bym zapłaciła.

Chłopak przyjrzał mi się dokładnie i uśmiechnął się trochę z wyższością, a trochę ze smutkiem. Mój brat chyba myślał, że nie poznaliśmy się już wcześniej, bo nigdy nie zwraca uwagi na to, co robię w bibliotece. Oboje z Avisem postanowiliśmy nie wyprowadzać go z błędu. Słusznie.

– Teraz się go słuchasz, bierzesz od niego zeszyty i wysyłasz mu maile, które będę ci podrzucać – zakomunikował Dallas nieznoszącym sprzeciwu tonem, a potem uśmiechnął się, charakterystycznie dla jego aparycji, jednym kącikiem ust, i zwrócił się do Travisa: – Nie pozwalam ci nią pomiatać, chociaż czasem możesz utrzeć jej nosa, kiedy zacznie cwaniakować.

Zrobiło mi się głupio. Poczułam się jak intruz, w dodatku nie do końca rozumiałam, co się dzieje wokół mnie. Dallas nigdy nie dawał swoim „współpracownikom” wskazówek co do tego, jak mnie traktować, zatem pewnie Avis miał być ze mną w nieco bliższym kontakcie. Serce zabiło mi mocniej. To znaczy, że mój psychiczny brat ma jakieś plany w stosunku do mnie. I nie będzie dobrze. Nie, nie będzie.

Brunet z uwagą odpowiadał na pytania Dallasa o jakąś dziewczynę, o jakiś wyjazd, ale ja nie słuchałam, o czym mówią. Zrobiło mi się zimno.

– Dallas? – wyjąkałam słabym głosem. – Możemy pogadać?

Nie patrzyłam mu w oczy, bo wiedziałam, że jest wściekły. Nienawidzi, kiedy przerywa mu się dyskusję o ważnych sprawach, ale popchnął mnie za drzwi, przeprosił kolegę i zapytał, o co mi chodzi.

– Co to za koleś? – zapytałam szeptem. – I co ty kombinujesz?

– Nie będę ci odpowiadać na takie pytania. Masz się mnie słuchać, i tyle, bez dyskusji.

Poczułam się bezsilna i mała jak strzępki kurzu na podłodze. Nabrałam powietrza i spróbowałam jeszcze raz, ale mój głos brzmiał nieco piskliwie.

– Ale Dallas, on wygląda podejrzanie – skłamałam, bo nie to mnie martwiło, martwiły mnie zamiary mojego brata. Jak zwykle.

– Nie obchodzi mnie twoja opinia – warknął. – Rozumiesz?

Łzy napłynęły mi do oczu. To stanowczo nie była pora na takie rozmowy, wewnątrz czułam się zdruzgotana, wściekła i zdezorientowana. Pociągnęłam nosem i z nagłym przypływem siły, podniesionym głosem oznajmiłam mu, że nie będę nic dla niego robić.

Mój zmienny w nastrojach brat nie nawrzeszczał na mnie tym razem, nie uderzył, nie zagroził. Spojrzał na mnie z nagłą troską, co zupełnie zbiło mnie z tropu.

– Ginnie, idź do swojego pokoju i się uspokój – westchnął. – Nie denerwuj się, nie będziemy teraz robić awantury, zgoda?

Ostatnio mój brat teatralnie udaje, że jestem niezrównoważona psychicznie i czasem daje mi spokój. Ale tym bardziej muszę się pilnować. Dallas, niczym chmury, raz przynosi deszcz, raz burze, a raz nie przynosi nic.

– Chodź, młoda, skończyliśmy. Pogadamy? – słyszę, kiedy w ostatnim momencie zamykam kronikę.

Spoglądam w zatroskane, ale radosne oczy Georga i kiwam głową, ruszając za nim na dół. W tym momencie przeszłość już się nie liczy – wiem, że tutaj jestem bezpieczna. Mogę zacząć od nowa. Ta myśl dodaje mi otuchy. Niespodziewanie mój przyrodni brat obejmuje mnie ramionami i robi mi się jakoś tak cieplej na duszy.

– Cieszę się, że wróciłaś.

Stanowczo moja ulubiona część tej historii.

Następny rozdział pojawi się: 21 września.