Trzy: Pomiędzy. 12 sierpnia 2009.

Kiedy otwieram oczy rankiem następnego dnia, już czuję, że to będzie ciężki dzień. Czeka mnie wyjazd do Hamburga, żeby dokończyć nagrywanie kolejnych dwóch piosenek, bo studio w Wiedniu jest dobrze przystosowane jedynie do prób dźwiękowych, niestety nie spełnia swojej roli w kwestii profesjonalnego ich obrobienia. Nie chcę rozstawać się z Adeline, ale obowiązki wzywają. Wiem, że ona też nie będzie zadowolona.

Spoglądam na godzinę i wydaję z siebie przeciągły jęk. Muszę się już zbierać, a tak chętnie przeleżałbym cały dzień…

– Wiem, co ten dźwięk oznacza – mruczy niewyraźnie Addie spod pościeli, w której zakopała się po czubek głowy. Zawsze zmusza mnie do dawania jej osobnej kołdry, bo, jak twierdzi, „obmacuję ją w nocy jak kawałek mięsa u rzeźnika”.

– Dokładnie – staram się zabrzmieć radośnie, a przynajmniej radośniej niż ona. – Wstawaj, jest już szósta trzydzieści, a ja na ósmą muszę być w studiu.

Znów mruczy coś niewyraźnie. Zrywam się w łóżka i przebieram się w pośpiechu. Zaglądam do telefonu, który w nocy podłączyłem do ładowania. Na ekranie migocze wiadomość od Billa: „Mógłbyś spróbować skontaktować się z Tomem? Zabiję gnoja, jeśli wywinie się dziś od nagrywania”. Uśmiecham się kącikiem ust, związując włosy, chociaż sprawa pewnie nie jest zabawna. Osobiście bawią mnie kłótnie bliźniaków, nawet kiedy obaj wyglądają, jakby mieli zamiar rzucić się na siebie i pożreć.

– Wstawanie o tak wczesnej porze absolutnie nie wchodzi w grę – stwierdza Line sennym głosem i przekręca się na drugi bok. – To szkodzi zdrowiu.

Bez namysłu ściągam z niej kołdrę, a ona piorunuje mnie wzrokiem.

– Boże, Addie, czy istnieje ktoś bardziej leniwy od ciebie?

– Ty na przykład.

Wzdycham ze zniecierpliwieniem.

Kiedy jakiś czas później żegnam się z nią pod jej mieszkaniem, coś w samochodzie przykuwa moją uwagę. Otwieram schowek i wypada z niego mała, fioletowa książeczka. Kronika.

Przed oczami stają mi wspomnienia sprzed lat. Odległe, jakby ktoś rozmazał je w programie komputerowym lub ukrył pod wodą. Kto mi dał tę kronikę?

Zaraz, to ja ją kupiłem. Kupiłem sobie i Reginie na targu staroci w Berlinie takie same egzemplarze. Wtedy byliśmy ze sobą tak blisko, nie mieliśmy żadnych problemów. Wszystko się zmieniło. Nie potrafię określić, czy na pewno jestem szczęśliwy, a co dopiero ona. Ciekawe, co stało się z jej kroniką?

Adeline delikatnie dotyka mojego ramienia.

– Co to jest? – pyta, wyciągając mi z dłoni ten atrybut minionej przeszłości i rzuca kąśliwie: – Pamiątka po ostatniej dziewczynie?

Marszczę brwi. Momentami naprawdę jej nie poznaję.

– Co się z tobą dzieje? – rzucam ostro.

Patrzę jej głęboko w oczy. Ostatnio wszystko, o czym pomyślę, cokolwiek zrobię, spotyka się z jej niewybrednymi komentarzami. Jakby coś wewnątrz niej nie pozwalało patrzeć obiektywnie, tylko przez pryzmat własnych… wątpliwości?

***

Mój bagaż chwieje się niebezpiecznie, kiedy stawiam go na kawałku trawnika. Przysiadam na nim, żeby chwilę odpocząć od zgiełku własnych myśli, które zdają się robić mi w głowie chaos większy, niż ruch uliczny. Z ulgą wyjmuję z uszu słuchawki. Odcinam się na chwilę od wszystkiego, po prostu patrzę, czuję widok, jaki się przede mną rozpościera. Chłonę spokój, i choć w zakamarku mojej duszy zasiano już lęk przed nieznanym, to przestałam przejmować się tym, że zgubię się w tym sporym mieście. Po prostu chodzę uliczkami, zaglądam w szyby wystaw, oswajam się z faktem, że znów tutaj jestem.

Coś mi podpowiada nieustannie, że powinnam już coś zrobić, ale widocznie moim powołaniem jest być wiecznie pomiędzy. Na granicy omdlenia, na granicy kontynentów, na granicy przyszłości i przeszłości. Zawsze jestem o krok od bólu, krok za szczęściem. A przecież wystarczy tylko przesunąć się kilka centymetrów dalej… Jestem dumna, że wykrzesałam z siebie tyle odwagi, by wsiąść w samolot do Wiednia. Postawiłam nogę na wiedeńskim chodniku, to tak, jakbym robiła krok w stronę lepszego życia, prawda?

12 sierpnia, 2009

Wiedniu,

Gdzie mam znaleźć siłę na wykonanie jakiegoś ruchu? To zaczyna mnie już nużyć. Wciąż gram z samą sobą. Muszę znaleźć sposób, żeby wygrać tę partię. Tylko jedną, a potem niech wszystko się sypie i wali.

Denn ich bin nur ein Egoist*... W zasadzie nie zastanawiałam się nad tym, ale może moje miejsce na ziemi przewidziano w Denver? Może jestem samolubna, próbując coś zmienić, kiedy niektórzy są w jeszcze gorszej sytuacji?

Nabieram głęboko powietrza przesyconego zapachem deszczu.

Setki ludzi przewijają się pod kościołem, wchodzą, wychodzą, fotografują, komentują. Żyją. A ja sobie siedzę, nie zwracając uwagi na nic, poza tym wielkim budynkiem, który przede mną stoi. Wielki, straszący ostrymi zakończeniami, gotycki Kościół Wotywny. Zawsze wydawał mi się niepasujący do reszty otoczenia. Wszędzie szare, zwyczajne budynki, zieleń, a w środku masywny kościół wprost z filmu grozy. Zawsze fascynowała mnie ta niecodzienna sceneria. Byłam kilka razy w środku, ale zawsze przed wejściem wolę wyobrazić sobie sama, jak wygląda wnętrze.

Przymykam oczy i znów wdycham deszczową aurę tego klimatycznego poranka.

Czuję jakiś dotyk na ramieniu, ale ignoruję go, tak bardzo wczułam się w swoje wyobrażenia. Otrząsam się dopiero po chwili, kiedy słyszę przy uchu męski głos. Gdybym miała go określić jako coś materialnego, byłaby to rozpływająca się, gorzka czekolada. Co jeszcze jest czekoladowe? Oczy i uśmiech tego niespodziewanego przybysza.

– Zawsze mi się podobał ten kościół. Dobry wybór.

Mój Boże, co on tutaj robi? Przecież na lotnisku poszedł w zupełnie inną stronę! W tym momencie myślę tylko o tym, żeby nie zdradzić się ze swoim bezgranicznym zdumieniem. No cóż, przede wszystkim powinnam zamknąć szeroko otwarte usta…

– Skąd się tu wziąłeś? – pytam niemrawo.

Czekoladowy wzrusza ramionami i ignoruje moje pytanie.

– Po zmroku, kiedy go oświetlają, te wieżyczki wyglądają, jak zrobione z kości – kontynuuje, nie patrząc na mnie, tylko przed siebie. – Przynajmniej ja tak to widzę.

Walizka znów się chwieje i ugina pod ciężarem dwóch osób. Przez chwilę obawiam się, że mój cenny księgozbiór zostanie zgnieciony, ale jestem zbyt zajęta rozważaniem, czy nieznajomy nie jest przypadkiem mordercą lub gwałcicielem. Jeśli śledził mnie przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, to jest naprawdę niezły, biorąc pod uwagę moje ostatnie poczynania. Z pewnością musiał siedzieć w krzakach, kiedy zdrzemnęłam się na ławce w parku, potem łazić za mną, kiedy chodziłam po mieście i schować się niezauważony gdzieś w głębi kafejki, gdzie wypiłam kawę. Przez chwilę czuję coś w rodzaju podziwu, ale potem znowu ogarniają mnie wątpliwości.

– Śledzisz mnie? – ponawiam próbę wydobycia od niego informacji. – Czego ode mnie chcesz? Pieniędzy?

Parska śmiechem i spogląda na mnie z rozbawieniem.

– Mam od cholery pieniędzy, nie chcę nic od ciebie, po prostu mnie zaciekawiłaś – oznajmia lekkim tonem. – Pytałem tam i ówdzie, Wiedeń nie jest taki wielki, jak się wydaje. Znalazłem cię po domysłach, no i widzisz, udało się.

Przekrzywiam głowę i otwieram szeroko oczy z niedowierzaniem. Dotąd wydawało mi się, że jeśli ktoś ma być tajemniczy, to na pewno ja będę tą osobą. A tutaj proszę – mistrz w sekrecikach i niedopowiedzeniach. Pewny siebie adorator. Nie wiem, czego ode mnie chce, ale nie podoba mi się to. Niby jest miły, interesujący i fascynuje swoją osobą, ale ma w sobie coś dziwnego. Jakby udawał. A może patrzę na to ze złej perspektywy?

– Powiesz mi wreszcie, kim jesteś?

– Wybacz, ale nie mogę. To zepsuje całą zabawę.

I po prostu odchodzi. Bez słowa pożegnania. Posyła mi jedynie ten ułamek czekoladowego spojrzenia, uśmiecha się czekoladowym uśmiechem, a potem odwraca się i znika. A ja nie mam siły, żeby gonić to, co zawsze czeka po drugiej stronie tej granicy, nad którą jestem zawieszona.

*Falco, „Egoist”, tłum. Ponieważ jestem egoistą.